Günler geçiyor

Almıla'nın kitabı

"Annelik bilinçli olarak tarafsızlığını kaybetmek, bu dehşet verici!". Henüz hamileliğim bile ortada yokken gözlemlediğim bir durumdu bu. Her şartta tarafsızlığımı korumak konusunda titizlenen benim için korkutucu bir gerçek. Ancak şimdi görüyorum ki "bilinçli" olduğunu düşündüğüm bu tavrın arkasında çocuğunuzla aranızda zamanla güçlenen bağlar ve her geçen gün artan sevgi varmış. Allah'ın lütfu olarak size emanet edilen aslında hiç bilmediğiniz, tanımadığınız bir insanı böylesine sevebilmek ayrı bir güzellik. Onu koruma içgüdüsü her geçen gün kademe kademe artıyor, böylece "annelik" gerçekte nasıl birşey anlamaya başlıyorsunuz. Açıkçası "annelik" beni tehlikeli biri yaptı diyebilirim, şu an Almıla için yapamam diyebileceğim hiç birşey yok. Umarım öyle bir durumla hiç karşılaşmam.

Geçmiş zaman notları: 19/03/2012

Notlara devam. Burada bahsettiğim kilo normal doğan bir bebek için gayet sıradan ancak Almıla'nın 34 haftalıkken 2450g olarak doğduğu, bu yazıda 37 günlük olduğu ve sadece anne sütü aldığı düşünülürse şahsım ve bana bakan annem adına büyük bir başarı.

Geçmiş zaman notları: 18/03/2012

Bu blogu açana kadar bir kenara aldığım notları böyle bir başlık altında toplamayı uygun gördüm. Aşağıdaki notu Almıla 36 günlükken yazmışım:

34 hafta

Tanışma: 7. hafta ultrason

İşi en baştan almak gerekirse Almıla'yla tanışmamız hamileliğimin 7. haftasına denk geliyor. Bir ekranda parıldayan iki noktacık; sabit duranı beyin, kıpır kıpır diğeri ise kalp olacak. Hayatta en çok heyecanlandığım anlardan birisiydi, o ekranda birşeyler görmeyi bekliyordum ama yaklaşık 1 cm'lik bir dokunun canlılığını böylesine gösterebileceği hiç aklıma gelmemişti.

Unutmamak

İlk günden beri eski annelerin söylediği şey: "Bugünlerin tadını çıkar, çabucak geçecek ve hepsini unutacaksın!" 11 Şubat 2012'den beri anneyim ama halen kavramaya fırsat bulamadım.